Πνευματικά

Ιερά Εξομολόγηση

 

         Για να δεχθούμε μέσα μας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας ,να γίνουμε Σύσσωμοι και Σύναιμοι Χριστου,να έλθουμε όλοι και να κοινωνίσουμε από το κοινό ποτήριο ,θα πρέπει πρώτα  από αυτό το μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας να υπάρξει και το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

    Όλοι οι πατέρες της εκκλησίας μας προβάλουν την Ιερά Εξομολόγηση ως κάθαρση ψυχής αλλά και υποχρέωση κάθε χριστιανου έτσι ωστε ύστερα να μπορει να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.Πρώτα πρέπει να βρούμε ένα πνευματικό ,που να ανοίξουμε τα βάθη της ψυχής μας και ως καλός ιατρός αυτός, να μας θεραπέυσει απο τις πληγές της ψυχής ,που ειναι οι αμαρτίες μας.Η εξομολόγηση είναι πράξη μετάνοιας.Όταν αμαρτάνουμε απομακρυνόμαστε από τον Θεό όταν όμως εξομολογούμεθα κια ζητάμε συγχώρεση επιστρέφουμε σε Αυτόν.Η εξομολόγηση μας δίνει την ευκαιρία μιας αυτοκριτικής και ενός βαθύτερου προβληματισμού.

     Το μυστήριο καθιερώθηκε από τον ίδιο το Χριστό (Α΄ Ιω. 1,8)που Αυτός έδωσε την εξουσία στους Αποστόλους να συγχωρούν αμαρτίες, και αυτοί στην συνέχεια το μετέδωσαν στους επισκόπους ,και στου πρεσβυτέρους ύστερα.Έτσι μέσω της χειροτονίας διαιωνίζεται.Όλοι πρέπει να εξομολογούνται γιατί όλοι είμεθα αμαρτωλοί ,μόνο ο Χριστός μας ήταν αναμάρτητος πάνω στην γη.Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες ,τις οποίες εξομολογείται σε άλλον πνευματικο,αυτός είναι απλά ο μεσολαβειτής μεταξύ Θεού και ανθρώπων.

   Στην εξομολόγηση εξετάζουμε τα πάντα όπως τη σκέψει,τα συναισθήματα,την συμπεριφορα κ.λ.π. Η συνηθισμένει φράση Δεν σκότωσα,δεν έκλεψα ..τι να εξομολογηθώ είναι λανθασμένη γιατί ακομα και αν μπορούμε να πράξουμε το καλό και δεν το κάνουμε είναι αμαρτία ,ακόμα και στη σκέψει κατι κακό είναι αμαρτία για αυτό μη μας β'αζει ο πονηρός λογισμους να μην πάμε στην εξομολόγηση.Ένα άλλο θεμα είναι η ντροπή για κάποια θέματα....ΔΕΝ θα πρέπει να υπάρχει οποιαδηποτε ντροπή γιατί καταρχην ο πνευματικός δεν πρόκειτε να σικαριστεί απο τις δικές σας αμαρτίες γιατι έχει ακούσει άλλες χειρότερες.Στην εξομολόγηση φυσικά δεν θα πρεπει να υπάρχουν δικαιολγίες για τις αμαρτίες με λίγα λογια εξηγουμε τι έγινε.

    Στο τέλος της εξομολόγησης μας διαβάζει ο πνευματικός μας την συγχωρητική ευχή.Ακόμα θα πρέπει να υπάρξει προετοιμασία μέχρι να φθάσουμε στο να κοινωνίσουμε όπως η νηστεία,προσευχή κ.λ.π.Πολοί αναρωτιούνται τί νόημα έχει να εξομολογούμε τακτικά όταν γνωρίζω ότι θα επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες?Μα αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας μας,αυτός είναι ο πνευματικός άνθρωπος.Είναι σύγουρο ότι θα πέσουμε αλλα το ζήτημα είναι να σηκωθούμε,όπως κάποιος που πάσχει από μια ασθένεια δεν σταματά να παλεύει να απαλλαγή από αυτήν,έτσι και ο πνευματικός άνθρωπος αγωνίζεται να εξασφαλίσει την μη απομάκρυνσή του απο τον ευσπλαχνο Θεό.Τέλος ένας γέροντας έλεγε ότι η αγιοσύνη δεν είναι κολλητικη ..αυτό το έλεγε γιατι πολοί τρεχουμε σε γεροντάδες με χαρίσματα και αλλα πολλα,δεν λέμε θα ωφεληθεις ,αλλα δεν σημαίνει οτι αν ο πνευματικος σου είναι αγιος θα γίνεις και εσύ..... ή το αντίθετο.Πρέπει να έχουμε έναν πνευματικό που να μας αναπαύει και να νιώθουμε άνετα.

  Ας μετανοήσουμε για τις αμαρτιές μας και να φωνάξουμε στον Θεό ...Μνησθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου...

     

Πάσχα του καλοκαιριού

                                           Η ΠΑΝΑΓΙΆ ΜΑΣ

                   Η Παναγία είναι ένα πρόσωπο που όλοι το ξέρουμε και το αγαπήσαμε.Άραγε όμως πόσο καλά την ξέρουμε και τί γνωρίζουμε για Αυτήν;Τα ευαγγέλια μας παρουσιάζουν πραγματικά λίγα πράγματα.Μόνο 2 από τα ευαγγέλια ,του Ματθαίου και του Λουκά ,μας δίνουν πληροφορίες για την Παναγία.Το ευαγγέλιο του Ιωάννη μόνο 2 φορές μιλά για την Παναγία και τέλος ο Μάρκος καμία φορά.Δεν αναφέρεται πουθενά η γέννησή Της ,η ταφή Της  και άλλα πολλά γεγονότα από την ζωή της Παναγίας που εορτάζουμε εμείς σήμερα ,αλλά όλα αυτά είναι από απόκρυφα ευαγγέλια που όμως γιατι ως άνθρωπος λογικά θα γεννήθηκε και θα πέθανε εορτάζουμε αυτά τα γεγονότα ...Μερικά πράγματα τα της πίστεως δεν τα διαβάζουμε από κάπου αλλά τα ζούμε και έτσι τα μαθαίνουμε.Λέει ο Κανάρης ότι πριν μπούμε στα πυρπολικά ,για να κάψουμε τον Τούρκικο στόλο ,στην παραλία κάναμε την παράκληση της Παναγίας.Μα πως εκείνη την εποχή μπορούσαν να είχαν τα βιβλία της εκκλησίας αλλά πως και τόσα πολλά έτσι ώστε να βλέπουνε όλοι επιπλέον λογικά δεν θα μπορούσαν να ανάψουν και φωτιά έτσι ώστε να βλέπουν ,καταλήγουμε άρα ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέραν από απέξω την παράκληση και αυτή την εποχή δεν ξέρουμε ούτε το σύμβολο της πίστεως πολλοί από έξω....Όπως όταν έχουμε χαρές και θέλουμε να ευχαριστήσουμε κάποιον του τραγουδάμε έτσι και στην Παναγία πρέπει να πηγαίνουμε να ψάλουμε την παράκλησή Της.Η Παναγία είναι ΄΄αυγή μυστικής ημέρας΄΄ που έφερε τον ΄΄ήλιο της δικαιοσύνης΄΄.Η Παναγία ήταν ευλαβέστατη για αυτό την επέλεξε ο Θεός να κυοφορήσει τον Υιό Του.Εμείς τιμούμε τον Τίμιο Σταυρό που ακούμπησε για λίγο ο Κύριος και έγινε ,ο Σταυρός,το μέσω της σωτηρίας μας,δεν θα τιμούμε την Παναγία που χωρίς άρνηση δέχτηκε να τον κυοφορίσει;Πόσα επίθετα Της δώσαμε:Παναγία,Παρθένος,Πανάμωμος,Πλατυτέρα, Γοργοεπήκοος, Βατοπαιδινή ,Βηματάρισσα,Ιεροσολυμίτισσα,Παντάνασσα κ.λ.π.

                             

              Στο πρόσωπό Της η κάθε γυναίκα βλέπει τον ευατό της,την έγκυο,την κυνηγημένη ,την μάνα που χάνει τον παιδί της και πολλά άλλα που έτσι μας φέρνει ποιο κοντά στην Παναγία έτσι ώστε να την νιώθουμε πάντα κοντά μας.Μα πόσα πολλά πράγματα μπορουμε να πούμε για την Παναγία που ευεργέτησε το κράτος μας και το επέλεξε να είναι και το περιβόλι Της εδώ,το Άγιο Όρος,μας βοήθησε να απελευθεροθούμε από την δουλεία ,σε πολέμους ,σε δύσκολες καταστάσεις μα εμείς τώρα πια είμαστε τόσο αχάριστοι και ασεβείς έτσι ώστε να βρίζουμε την Υπεραγία Θεοτόκο.Πόσοι ύμνοι υπάρχουν,πόσες προσευχές και που κατατρέχουμε εμείς όταν έχουμε δυσκολίες να μεσιτεύσει στον μονογενή Της Υιό;Στην Παναγιά μας.Η Παναγία ήταν/είναι η ΄΄σκάλα΄΄μεταξύ ουρανού και γης ,γιατί κυοφόρησε τον Ιησού Χριστό .

                            

     

Καλή Παναγία να έχουμε,τισ επόμενες μέρες θα ανεβούν και άλλα πράγματα σχετικά με την Παναγία (θαύματα,ύμνοι,εικόνες,ιστορια Αγιου Ορους κ.λ.π.)

Θέμα ’’Παλαιοημερολογίτες ή Γ.Ο.Χ.’’

                        ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΊΤΕΣ Ή Γ.Ο.Χ.

                                                                         

       Παλαιοημερολογίτες ονομάζονται διάφορες ομάδες Χριστιανών (οι περισσότερες από τις οποίες αυτοαποκαλούνται Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ΓΟΧ), οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος το 1924, όταν η τελευταία αναθεώρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ώστε να συμπίπτει με το νέο, Γρηγοριανό ημερολόγιο που είχε υιοθετήσει η πολιτεία. Οι Παλαιοημερολογίτες θεώρησαν την αλλαγή του ημερολογίου ως πρώτο βήμα για την υποταγή των ορθοδόξων στον Πάπα και ότι η επίσημη εκκλησία υπέπεσε στην αίρεση του οικουμενισμού, απομακρύνθηκαν από αυτήν και διατηρούν το Ιουλιανό ημερολόγιο στην παλαιά του μορφή. Το ημερολόγιο που ακολουθούν οι παλαιοημερολογίτες υπολείπεται από το διεθνές ημερολόγιο κατά 13 ημέρες. 

•     Ιστορικό 

                  Το αναθεωρημένο Ιουλιανό ημερολόγιο καθιερώθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος στις 23 Μαρτίου 1924. Ο λόγος ήταν ότι έναν χρόνο πριν είχε καθιερώσει η πολιτεία το γρηγοριανό ημερολόγιο, με αποτέλεσμα το κοσμικό και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο να αποκλίνουν μεταξύ τους. Η απόκλιση φάνηκε ως πρόβλημα την 25η Μαρτίου 1923, όταν εορτάστηκαν χωριστά η επέτειος της Επανάστασης του 1821 και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου^[1]. Έτσι η Εκκλησία αποφάσισε τη διόρθωση του εκκλησιαστικού ημερολογίου, έτσι ώστε να συμπίπτει με το κοσμικό.

Ομάδα κληρικών και λαϊκών αντέδρασαν στην εισαγωγή του νέου ημερολογίου, την οποία θεώρησαν προδοσία της ορθόδοξης παράδοσης, και αρνήθηκαν να το ακολουθήσουν εμμένοντας στο «πάτριο ημερολόγιο». Θεώρησαν ότι η αλλαγή ημερολογίου ήταν αντίθετη με τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προϊόν της αίρεσης του οικουμενισμού. Κατ' αυτούς πραγματικό κίνητρο για την αλλαγή του ημερολογίου ήταν η χρονική σύμπτωση των θρησκευτικών εορτών καθολικών και ορθοδόξων ως πρώτο βήμα για την ένωση των εκκλησιών και την υποταγή όλων στον Πάπα. Για αυτούς η Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες οι άλλες Εκκλησίες που ακολούθησαν το νέο ημερολόγιο υπέπεσαν σε αίρεση. Αιρετικές όμως θεώρησαν και όλες τις άλλες Εκκλησίες που ήταν σε κοινωνία με αυτές, όλες δηλαδή τις επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν είχαν μεταρρυθμίσει το ημερολόγιό τους ή όχι. Στην αρχή η ομάδα αυτή είχε μόνο πρεσβυτέρους χωρίς κανέναν επίσκοπο επικεφαλής. Αυτό τους δημιουργούσε πρόβλημα, γιατί σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες δεν υφίσταται εκκλησία χωρίς επίσκοπο αλλά και γιατί μόνο επίσκοπος μπορεί να χειροτονήσει νέους πρεσβύτερους.

Ένα θαυματουργικό γεγονός, σύμφωνα με τους Παλαιοημερολογίτες, συνέβη την παραμονή της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού το 1925. Το συμβάν έλαβε χώρα στον ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στον Υμηττό, σε ένα από τους λίγους ναούς του Παλαιού Ημερολογίου οι οποίοι είχαν παραμείνει ανοικτοί από τις αρχές. Εκεί, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και παρουσία δύναμης της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία είχε σταλθεί για να τηρηθεί η τάξη, σύμφωνα με μαρτυρίες, ένας φωτεινός σταυρός παρουσιάστηκε στον ουρανό επί μισή ώρα, τον οποίο είδαν 2.000 μάρτυρες. Το φαινόμενο αυτό από τους παρευρισκόμενους ερμηνεύθηκε ως θείο σημάδι, ενώ άλλοι το απέδωσαν σε φυσικό φαινόμενο.^[2]Στις 26 Μαρτίου 1935, έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, τέθηκαν επικεφαλής των Παλαιοημερολογιτών τρεις μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο ΔημητριάδοςΓερμανός Μαυρομμάτης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, οι οποίοι με δήλωσή τους προς την Ιερά Σύνοδο, διέκοπταν κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων οι τρεις μητροπολίτες αυτοί είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς«επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου»^[3][4]. Οι μητροπολίτες καθαιρέθηκαν από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και έκαναν δική τους Σύνοδο του «Πατρίου ημερολογίου» χειροτονώντας άλλους τέσσερις επισκόπους, μεταξύ των οποίων και τον επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, μετέπειτα ηγετικό στέλεχος μερίδας των Παλαιοημερολογιτών. Η απόσχιση συνοδεύτηκε από πολλές ταραχές με ανάμιξη και της αστυνομίας, από συμπλοκές και θύματα. Έκτοτε έχουν διασπαστεί κατ' επανάληψιν περαιτέρω και σήμερα υπάρχουν διάφορες σύνοδοι «ΓΟΧ» με δικούς τους μητροπολίτες και κληρικούς που δεν αναγνωρίζουν η μια την άλλη.   

• Η σχέση με την Εκκλησία Της Ελλάδος    

                         Οι εκκλησίες των Παλαιοημερολογιτών δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος ούτε με τις Εκκλησίες οι οποίες βρίσκονται σε κοινωνία με αυτήν (Πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες). Κάποιες από αυτές ήταν σε κοινωνία με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, κι αυτές όμως διέκοψαν την κοινωνία το 2007, όταν η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς ενώθηκε με το Πατριαρχείο Μόσχας. Η έλλειψη αναγνώρισης (κοινωνίας) και η πολυδιάσπαση έχει δημιουργήσει πρόβλημα στη χειροτονία νέων επισκόπων, καθώς σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της ορθόδοξης Εκκλησίας απαιτούνται τρεις κανονικοί επίσκοποι (ή εν ανάγκη τουλάχιστον δύο) για να χειροτονηθεί νέος επίσκοπος.

Η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος έχει προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να αντιμετωπίσει τη διάσπαση, χωρίς ωστόσο επιτυχία ως τώρα. Σε περιόδους διαλλακτικότητας έχει εκφράσει την πρόθεσή της να αναγνωρίσει κάποιες από τις χειροτονίες των επισκόπων και να τους δεχθεί, αν θελήσουν να ενταχθούν σε αυτήν, ακόμα και να τους επιτρέψει να χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο και μετά την ένωση, ενώ σε περιόδους έντασης έχει ζητήσει τη σύλληψη των Παλαιοημερολογιτών κληρικών από την αστυνομία για αντιποίηση αρχής και την απαγόρευση τέλεσης ακολουθιών από αυτούς. Οι επεμβάσεις της αστυνομίας κατά το παρελθόν έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένα επεισόδια, ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν επιθυμούν τη βίαιη λύση του ζητήματος.

Επειδή οι ορθόδοξες Εκκλησίες που αναθεώρησαν το ημερολόγιό τους δεν αναθεώρησαν τον υπολογισμό της ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα (Πασχάλιον), διατηρώντας τις ημερομηνίες του παλαιού ιουλιανού ημερολογίου, ημερολογικά ο εορτασμός του Πάσχα και των υπόλοιπων κινητών εορτών που ορίζονται με βάση αυτό εξακολουθεί να συμπίπτει με τους Παλαιοημερολογίτες.

Οι Παλαιοημερολογίτες δεν θεωρούνται ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι, γιατί στο δόγμα παραμένουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ως εκ τούτου δεν εμπίπτουν στους περιορισμούς του νόμου για την ανέγερση ναών (άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων μετά από γνωμοδότηση του οικείου Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ.λ.π.).

Για τον λόγο αυτόν όμως έχουν δημιουργηθεί κατ' επανάληψιν εντάσεις και διαμάχες για τη δικαιοδοσία επί ναών, τους οποίους διεκδικούν τόσο οι Παλαιοημερολογίτες όσο και οι επίσημες εκκλησίες. Χαρακτηριστική είναι η διαμάχη για την Ορθόδοξη Εκκλησία του Μονάχου Salvatorkirche, την οποία είχε παραχωρήσει ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, πατέρας του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1828. Το 1976 την απέσπασαν από τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (το οποίο έχει από το 1924 δικαιοδοσία επί των Ελλήνων της διασποράς) Παλαιοημερολογίτες, αλλά υποχρεώθηκαν να την αποδώσουν πάλι σε αυτό το 1999, μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη ενώπιον των Γερμανικών Διοικητικών Δικαστηρίων και σχετική απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου^[5]. Το παλαιό ημερολόγιο χρησιμοποιείται ακόμη στο Άγιο Όρος και στοΠατριαρχείο Ιεροσολύμων, όμως και οι Αγιορείτες και το Πατριαρχείο αναγνωρίζουν ως κανονική την Εκκλησία της Ελλάδος και όχι τους Παλαιοημερολογίτες.

• Διαφορετικές ομάδες Παλαιοημερολογιτών 

Το πρώτο μεγάλο σχίσμα εντός των Παλαιοημερολογιτών ξεκίνησε το 1937, όταν ο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης αποκήρυξε τον μετριοπαθή πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και σχημάτισε δική του ομάδα, επειδή ο Χρυσόστομος δεν δεχόταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την αποδοχή του νέου ημερολογίου ήταν σχισματική, αλλά απλά «υπόδικη» και έπρεπε να κριθεί το ζήτημα από πανορθόδοξη Σύνοδο. Σημείο τριβής ήταν η αναγνώριση των μυστηρίων που τελούσε η κάθε Εκκλησία από την άλλη. Έτσι οι Παλαιοημερολογίτες διασπάστηκαν σε «ματθαιικούς» και «φλωρινικούς». Παράλληλα ο Ματθαίος προχώρησε στη χειροτονία κι άλλων Επισκόπων μόνος του και χωρίς τη σύμπραξη άλλων αρχιερέων, ενώ ίδρυσε και γυναικεία Μονή στην Κερατέα Αττικής, την «Παναγία την Πευκοβουνογιάτρισσα». Στη μονή αυτή ηγουμένη ήταν η Μαριάμ Σουλακιώτου. Η μονή έγινε αντικείμενο δημοσιότητας το 1950, όταν αποκαλύφθηκαν οικονομικά σκάνδαλα αλλά και άλλα εγκλήματα με σωματική τιμωρία παιδιών και μοναχών με τις οδηγίες της ηγουμένης, η οποία τελικά καταδικάστηκε σε κάθειρξη^[6][7].

Το 1949 οι «Ματθαιικοί» συγκρότησαν δική τους Ιερά Σύνοδο και ήρθαν σε πλήρη ρήξη με την παράταξη του πρώην Φλωρίνης. Ο Ματθαίος πέθανε το 1950. Την προεδρία της Συνόδου ανέλαβε ο Αθηνών Αγαθάγγελος και μετά τον θάνατό του το 1967 τον διαδέχθηκε ο Πατρών Ανδρέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η παράταξη των «Ματθαιικών» ήρθε σε επαφή με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (των Υπερορίων), η οποία αναγνώρισε και προσεπικύρωσε τις χειροτονίες των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων που είχε κάνει ο Βρεσθένης Ματθαίος και οι χειροτονημένοι από αυτόν. Ορισμένοι «ματθαιικοί» όμως αμφισβητούν κατά πόσο συνέβη αυτό και θεωρούν ότι οι χειροτονίες ήταν έγκυρες εξ αρχής, επειδή ο Ματθαίος ήταν ο τελευταίος μη αιρετικός ορθόδοξος επίσκοπος στη γη και άρα δικαιούνταν κατά τους ιερούς κανόνες κατ'εξαίρεσιν να προβεί μόνος του σε χειροτονίες νέων επισκόπων, προκειμένου να μην αφανιστεί η εκκλησία.

Στην άλλη μεγάλη παράταξη (τους «Φλωρινικούς»), τον πρώην Φλωρίνης, ο οποίος πέθανε το 1955, διαδέχθηκε ο Ακάκιος Παππάς, που χειροτονήθηκε κι αυτός από επισκόπους της ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς σε Επίσκοπο Ταλαντίου το 1960 στις ΗΠΑ και τέθηκε επικεφαλής της ομάδας. Το 1963 τον διαδέχθηκε με τη σειρά του ο Αρχιεπίσκοπος Αυξέντιος Πάστρας, ενώ στο μεταξύ είχαν χειροτονηθεί και άλλοι επίσκοποι και είχε συγκροτηθεί και δεύτερη (μετά τους «ματθαιικούς») Σύνοδος Παλαιοημερολογιτών.

Έκτοτε οι δύο παρατάξεις έχουν διασπαστεί σε περαιτέρω ομάδες και Συνόδους. (Συνολικά 12)

Θεωρούνται ιδιαίτερα συντηρητικοί και αντιδρούν έντονα σε οποιαδήποτε επαφή της ορθόδοξης εκκλησίας με χριστιανικές εκκλησίες άλλων δογμάτων, θεωρώντας ότι οι επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες έχουν υποπέσει στην αίρεση τουοικουμενισμού.

     Γέρων Παϊσιος και Παλαιό Ημερολόγιο:

 Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.

     Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα.
     Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου... παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:
     Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.
     «Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του ...
     Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.
     «Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα». Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.
     Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.
  (πηγη Αγιορείτικο Βήμα) .Η παλαιοημερολογίτες είναι κατα του γέροντος γιατί γιατί δεν ακολουθούσε τη δική τους γραμμή στο θέμα των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

        Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι πραγματικά οι οικουμενικές  κινήσεις και γενικά ο ΄΄αέρας΄΄ οικουμενισμου που υπάρχει σε ορισμενους ιεράρχες δεν μας βρίσκει σύμφωνους αλλά δεν είναι και λύση να φεύγεις από το σώμα της εκκλησίας γιατι θεωρείς κατι λαθος και δημιουργείς μια δικιά σου γιατί αυτό είναι πλάνη.Αν θεωρείς κάτι λαθος στην εκκλησια πρέπει να το πολεμήσεις εκ των έσω,όπως πολλοί ιεράρχες ένας απο τους οποίους ειναι και ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ.Σεραφείμ.Επιπλέον ένα δευτερεύον πρόβλημα ,του ημερολογίου ,το θέσαν σε πρωτεύον.Θεωρώ οτι η σκέψη τους η αρχική ήταν σωστη αλλα θα έπρεπε να μείνουν στο σώμα της εκκλησίας και να μην φύγουν.Λοιπόν ας σταματήσουμε να είμαστε προκατηλειμένοι με παρωπίδες και φανατισμένοι και ας κοιτάξουμε την αλήθεια.Ειναι τόσο απλά τα πραγματα που χώρισαν την εκκλησια αλλα ο εγωισμός ,το πέρασμα του χρόνου και οι προσωπικότητες που κυριάρχησαν οδήγησαν σε αδιέξοδο και φανατισμούς που δεν οδηγούν πουθενά.Θα πρέπει να υπάρξει λοιπόν διάλογος.

Άγιο Δισκοπότηρο

        

                                                                                                                                                                                        Το Άγιο Ποτήριο ή Δισκοπότηρο είναι ένα μεταλλικο ποτήρι με υψηλή βάση. Το Δισκοπότηρο συμβολίζει το Ποτήριο του Μυστικού Δείπνου.Κατά την τελετή της προσκομιδής ο λειτουργός χύνει μέσα στο Ποτήριο νερό και κρασί και κατά την καθαγίαση των δώρων αυτών γίνεται αίμα.Βάζουμε κρασί και νερό γιατι την ώρα που βάζει αυτά τα δώρα λέει ΄΄Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε  και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ...΄΄(Ιω.19\ιθ:34).Έτσι λοιπόν ,το κρασί και το νερό συμβολίζει το αίμα και το ύδωρ που βγήκε από την πλευρά που κέντησε,τρύπησε,με την  λόγχη ο στρατιώτης,ο κεντηρίον,για να διαπιστωθεί ο θάνατός Του.Το αίμα του Μυστικού Δείπνου έχει άμεση σχέση με το Αίμα που χύθηκε πάνω στον Σταυρό.Αυτό φαίνεται καθαρά από τα λόγια του Κυρίου μας στον Μυστικό Δείπνο (Ματθ.26\κστ:27-28)    : "πίετε εξ αυτού πάντες· τούτο γαρ εστι το αίμά μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών". Στη θυσία της γιορτής του Εξιλασμού της Παλαιάς Διαθήκης μία φορά τον χρόνο ο Αρχιερέας εισερχόταν στα Άγια τον Αγίων και έχυνε αίμα πάνω στη χρυσή πλάκα ,το Ιλαστήριο,που κάλυπτε την Κιβωτό της Διαθήκης ,και ζητούσε από τον Θεό τη συγχώρεση των αμαρτιών του λαού.Στη θυσία πάνω στον Σταυρό ο Χριστός έχυσε το Αίμα Του για την άφεση των αμαρτιών όλων των ανθρώπων.

                                                       

    

      ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ

                                                                                                                                         Η ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΣΥΜΒΟΛΊΖΕΙ ΤΟΝ ΖΩΟΔΌΧΟ ΤΆΦΟ ΤΟΥ ΚΥΡΊΟΥ, ΜΈΣΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΟΠΟΊΟ ΠΉΓΑΣΕ Η ΑΛΗΘΙΝΉ ΖΩΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ.Η ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΙΕΡΌ ΒΉΜΑ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΌ ΆΚΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΎ.ΘΕΩΡΕΊΤΑΙ ΧΏΡΟΣ ΙΕΡΌΣ, ΕΠΕΙΔΉ ΕΚΕΊ ΤΕΛΟΎΝΤΑΙ ΤΑ ΙΕΡΆ ΜΥΣΤΉΡΙΑ, ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΊΟ ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΊΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΊΑΣ.Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΉ ΠΛΕΥΡΆ ΤΟΥ ΙΕΡΟΎ ΒΉΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑΛΉΓΕΙ ΣΕ ΚΌΓΧΗ, Η ΟΠΟΊΑ ΟΝΟΜΆΖΕΤΑΙ ΠΛΑΤΥΤΈΡΑ. ΣΤΟ ΜΈΣΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΎ ΒΉΜΑΤΟΣ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ Η ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΠΟΥ ΠΆΝΩ ΤΗΣ ΤΕΛΕΊΤΕ Η ΑΝΑΊΜΑΚΤΗ ΘΥΣΊΑ ΠΟΥ ΠΑΡΈΔΩΣΕ Ο ΙΗΣΟΎΣ ΧΡΙΣΤΌΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΌΛΟΥΣ.ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΎΣ ΧΡΌΝΟΥΣ, ΩΣ ΆΓΙΕΣ ΤΡΆΠΕΖΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΎΝΤΑΝ ΤΆΦΟΙ ΜΑΡΤΎΡΩΝ.ΑΥΤΉ Η ΣΥΝΉΘΕΙΑ ΠΡΟΉΛΘΕ ΠΡΟΦΑΝΏΣ ΑΠΌ ΕΠΊΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΊΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΎΨΕΩΣ 6,9: "ΚΑΙ ΕΊΔΟΝ ΥΠΟΚΆΤΩ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΊΟΥ ΤΑΣ ΨΥΧΆΣ ΤΩΝ ΕΣΦΑΓΜΈΝΩΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΛΌΓΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΎ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΊΑΝ ΤΟΥ ΑΡΝΊΟΥ ΉΝ ΕΊΧΟΝ". ΣΥΝΕΧΊΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΠΑΡΆΔΟΣΗ Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΜΈΧΡΙ ΣΉΜΕΡΑ, ΚΑΤΆ ΤΟΝ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΜΌ, Ο ΕΠΊΣΚΟΠΟΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΊ ΛΕΊΨΑΝΑ ΑΓΊΩΝ ΣΕ ΚΡΎΠΤΗ ΤΗΣ ΑΓΊΑΣ ΤΡΑΠΈΖΗΣ. ΕΆΝ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΘΕΊ Ο ΝΑΌΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΤΑΙ ΤΟ ΙΕΡΌ ΑΝΤΙΜΉΝΣΙΟ, ΕΙΔΙΚΌ ΎΦΑΣΜΑ, ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΦΈΡΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΦΉΣ ΤΟΥ ΚΥΡΊΟΥ ΚΑΙ ΈΧΕΙ ΡΑΜΜΈΝΑ ΕΠΆΝΩ ΆΓΙΑ ΛΕΊΨΑΝΑ.Η ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΣΤΗΡΊΖΕΤΑΙ ΣΥΝΉΘΩΣ ΣΕ ΈΝΑΝ ΣΤΎΛΟ, Ο ΟΠΟΊΟΣ ΣΥΜΒΟΛΊΖΕΙ ΤΟΝ ΑΣΆΛΕΥΤΟ ΣΤΎΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ, ΤΟ ΧΡΙΣΤΌ, Ή ΣΕ ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΣΤΎΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΜΒΟΛΊΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΈΣΣΕΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΈΣ.ΠΆΝΩ ΣΤΗΝ ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟ ΙΕΡΌ ΕΥΑΓΓΈΛΙΟ,ΤΟ ΑΡΤΟΦΌΡΙΟ, ΠΟΛΥΤΕΛΈΣ ΚΥΤΊΟ, ΕΡΜΗΤΙΚΆ ΚΛΕΙΣΤΌ, ΣΤΟ ΟΠΟΊΟ ΦΥΛΆΣΣΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΈΝΟΣ, ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΕΓΆΛΗ ΠΈΜΠΤΗ, ΆΓΙΟΣ ΆΡΤΟΣ ΕΜΠΟΤΙΣΜΈΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΊΜΙΟ ΑΊΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΊΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΆΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΤΟΙΜΟΘΆΝΑΤΩΝ ΠΙΣΤΏΝ.ΕΚΑΤΈΡΩΘΕΝ ΤΟΥ ΑΡΤΟΦΟΡΊΟΥ ΕΊΝΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΈΝΑ ΤΑ ΚΗΡΟΠΉΓΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΣΥΜΒΟΛΊΖΟΥΝ ΤΟ ΑΝΈΣΠΕΡΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΊΑΣ.Είπαμε ότι η Αγία Τράπεζα είναι ο τάφος και ο θρόνος του Θεού και θα πρέπει να καλύπτεται απο ανάλογα υφάσματα. Η ΑΓΊΑ ΤΡΆΠΕΖΑ ΚΑΛΎΠΤΕΤΑΙ ΑΠΌ 

1. Το Κατασάρκιο,είναι ένα λευκό λινό ύφασμα που καλύπτει την Τράπεζα την ώρα των εγκαινίων και δεν αλλάζεται.Εικονίζει την νεκρική σινδόνα του Χριστού.Υπογράφεται από τον Μητροπολίτη που έκανα τα εγκαίνια.

1. Η Ενδυτή,είναι κάλυμμα πολυτελείας η λεγομένη και στολή της Αγίας Τραπέζης.Τα καλύμματα αυτά έχουν διάφορα χρώματα.
2. Το Ειλητό,είναι ύφασμα που καλύπτει το Αντιμήνσιο.
3. Το Αντιμήνσιο,είναι τεμάχιο υφάσματος που απεικονίζει διάφορες ιερές παραστάσεις.Τα αντιμήνσια καθαγιάζονται στα εγκαίνια του ναού,χρίονται με Άγιο Μύρο και ράβονται μερικές φορές Άγια Λείψανα.Αντιμήνσιο(αντί+mensa=αντί τραπέζης).

      Υπάρχει η αντίλειψη ότι κάθε Αγία Τράπεζα φυλάσσεται από έναν άγγελο:

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: "Στάσου!" Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!

Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος - φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο - φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στο Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό. Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:

Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή. (Ο Άγγελος είπε στον ιερέα "σε παρακαλώ". Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπο μας "σε παρακαλώ;" Πόσοι;)

Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Άγγελο. Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό. Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά - σιγά την έκλεισε.

Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται: "Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;".

Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το "Άξιον εστί". Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! Έπεσε κάτω!

Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν. Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.

Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος, που εμείς δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!!

                                                πηγή της ιστορίας(http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=2263)

 Λοιπόν η Αγία Τράπεζα είναι το κέντρο όλων των μυστηρίων και πολύ περισσότερου της Θείας Ευχαριστίας.Η Αγία Τράπεζα είναι ο θρόνος και ο τάφος του Χριστού και πάνω σε Αυτή εξελίσσεται όλη η ζωή του Χριστού.Γέννηση..ΕΥΛΟΓΗΜΈΝΗ Η ΒΑΣΙΛΕΊΑ.....το κηρυγμά του και τελος το πάθος  και η ανασταση.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ  ΚΕΙΜΕΝΑ

ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

TA  ΜΗΝΑΙΑ ΟΚΤΩΗΧΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ

http://analogion.gr/glt/#01

                                        

   

         

                                                           Ναός

    Με εντολή του Θεού ο αρχαίος Ισραήλ έφτιαξε τον πρώτο ‘‘ναό’’,την Σκηνή του Μαρτυρίου.Ύστερα αφού έφτασαν στην γη της Παλαιστίνης με εντολή του Θεού έκαναν τον πρώτο ναό ,του Σολομώντα,ύστερα την καταστροφή αυτού του ναού από τους Βαβυλώνιους έκτισαν τον ναό του Ζοροβάβελ και ύστερα τον ναό του Ηρώδη όπου δίδαξε,θεράπευσε και έδρασε γενικά ο Ιησούς Χριστός.Ύστερα ο χριστιανισμός συνέχισε στην πρωτοχριστιανική  περίοδο να συναθροίζεται σε συγκεκριμένα μέρη όπως σημεία που έπαιξαν ρόλο στην επί γης ζωή του Χριστού που ονομάζονταν Ευκτήριοι Οίκοι  ώστε να τελούν την δωθείσα από τον Χριστό  αναίμακτη θυσία μέχρι που άρχισαν να κτίζονται ναοί.Οι πρώτοι ναοί προήλθαν από τα Μαρτύρια όπως ονομάζονταν τα μικρά οικοδομήματα που έκτιζαν οι πρώτοι χριστιανοί πάνω από τους τάφους των μαρτύρων και όπως συνάγεται από την έρευνα πάνω στην πλάκα του τάφου τελούσαν την αναίμακτη θυσία.Ύστερα οι χριστιανοί όπου και να πήγαιναν έπερναν ιερά λείψανα και έκτιζαν ναούς,τα τοποθετούσαν στην Αγία Τράπεζα,έτσι και μέχρι σήμερα στα εγκαίνια ενός ναού τοποθετούνται λείψανα στο εσωτερικό της μαζί με κάποια ονόματα και κερί λιωμένο ώστε να σφραγισθεί και να μην μπορει κάποιος να τα βεβηλώσει.

Έπειτα δημιουργήθηκαν διάφορα αρχιτεκτονικά μοντέλα.Όλα αυτά μας οδειγούν να καταλάβουμε ότι στην εποχή του αρχαίου Ισραήλ υπάρχουν οι απαρχές   του ναού του ορθόδοξου χριστιανισμού.
    Στην τελική μορφή ο ορθόδοξος ναός διακρίθηκε σε τρία μέρη.

• τον νάρθηκα                    
• τον Κυρίως Ναό 
• το Ιερό Βήμα

Ο νάρθηκας ήταν για τους κατηχούμενους  που παρακολουθούσαν το πρώτο μέρος της Θείας Λειτουργίας.

Πριν μπούμε στον Ιερό Βήμα υπάρχει το τέμπλο που χωρίζει τον Κυρίως Ναό από τον Ιερό Βήμα.Στο κέντρο είναι η Ωραία Πύλη και δεξιά υπάρχει η εικόνα του Βασιλέα Χριστού και αριστερά την εικόνα της Παναγίας,ύστερα υπάρχουν και άλλες εικόνες όπως του Ιωάννη του Προδρόμου και άλλες.

Στο Ιερό Βήμα υπάρχουν η Αγία Τράπεζα και η Πρόθεσης.
Η Αγία Τράπεζα είναι στο κέντρο και είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο ή ξύλο.Η Αγία Τράπεζα είναι ο Γολγοθάς,το Θυσιαστήριο που εκεί πάνω τελείται η αναίμακτη θυσία.Ο ναός είναι ο ουρανός στη γή.Τέλος ο Θεός δεν έχει ανάγκη από ναούς αλλά ο άνθρωπος έχει ανάγκη να έχει ναούς και να δείχνει έτσι την λατρεία του.




                                                   Αγάπα τον πλησίον σου 
Πραγματικά κάτι τόσο εύκολο αλλά και συνάμα κάτι τόσο δύσκολο.Αυτή η φράση (Ματθαίος ιθ 19)είναι μία από τις 10 εντολές που έδωσε ο Κύριος μας στον Μωυσή στο όρος Σινά.Αγάπη γενικά;ΟΧΙ,φυσικά.Προς τον πλησίον;δηλαδή τους φίλους μας,τους συγγενείς και άλλους πολούς ;ΟΧΙ. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια αναμεταξύ μας και μαζί θα ζήσουμε στην αιωνιότητα.Για αυτό πρέπει να δείξουμε αγάπη και στους εχθρούς μας,τον άνθρωπο που μας έχει πληγώσει.Με αυτού του είδους την αγάπη θα φθάσουμε κοντά στον Δημιουργό Των Πάντων,τον Πατέρα μας.Έτσι με την αγάπη προς τον αδερφό μας ,οποιοδήποτε,θα αγαπήσουμε τον Θεό και θα αγαπηθούμε από Αυτόν.Θα νιώσουμε μια πληρότητα που δεν περιγράφεται,μια ζεστασιά ,μια χαρά.Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε.Όχι μόνο αυτός αλλα και ο Απόστολος Παύλος με το τμήμα του 13^ου Κεφαλαίου της της Προς Κορινθίους Α' Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου μιλά για την αγάπη και δεν χαρακτηρίστηκε άδικα ύμνος της αγάπης- Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.-.

Λοιπόν ας δείξουμε εγκάρδια και πραγματική αγάπη προς ΟΛΟΥΣ τους αδερφούς μας,όπως μας δείχνει και το παράδειγμα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός,που πάνω στον σταυρό είχε τόση αγάπη που να ζήτα να συγχωρέσει ο Πατέρας μας ,ο Θεός, αυτούς που τον σταύρωναν.Έτσι παραδειγματίστηκαν και τόσοι Άγιοι :

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Η αγάπη προς τον πλησίον

Πηγαίνοντας κάποτε ο Αββάς Αγάθων στην πόλη να δώσει το εργόχειρό του και να προμηθευτεί το λίγο ψωμάκι του, βρήκε κοντά στην αγορά ένα πτωχό γέρο ανάπηρο.

–Για την αγάπη του Θεού, Αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον Όσιο, μη με αφήσεις κι εσύ αβοήθητο τον δυστυχή, πάρε με κοντά σου.

Ο Αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του εκεί που αράδιασε τα καλάθια του για να τα πουλήσει.

–Πόσα λεπτά πήρες, Αββά; τον ρωτούσε ο γέρος κάθε φορά που έδινε ένα καλάθι.

–Τόσα, του έλεγε ο Όσιος.

–Καλά είναι. Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίττα, Αββά; Έτσι για να δεις καλό, που έχω από χθες βράδυ να φάγω.

–Μετά χαράς, έλεγε ο Όσιος και έκανε αμέσως την επιθυμία του.

Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι σε καλάθι που πουλούσε εξόδευε τα χρήματα, χάριν του προστατευομένου του, έως ότου έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα ο Όσιος, χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του ούτε δίλεπτο. Και το σπουδαιότερο πως το έκανε με μεγάλη προθυμία, ενώ ήξερε πως είχε να περάσει τώρα τουλάχιστον μια εβδομάδα χωρίς ψωμί.

Αφού έδωσε και το τελευταίο του καλάθι ετοιμάσθηκε να φύγει από την αγορά.

–Φεύγεις λοιπόν; τον ερώτησε ο ανάπηρος.

–Ναι, τελείωσα πια τη δουλειά μου.

–Άϊ, τώρα θα κάνεις αγάπη να με πας ως το σταυροδρόμι κι από κει φεύγεις για την έρημο, είπε πάλι παρακαλεστικά ο παράξενος γέρος.

Ο αγαθώτατος Αγάθων τον φορτώθηκε στην πλάτη και με πολλή δυσκολία τον μετέφερε εκεί που του ζητούσε, γιατί ήταν κατάκοπος από την εργασία της ημέρας.

Σαν έφτασαν στο σταυροδρόμι κι ετοιμάσθηκε να αποθέσει κάτω το ζωντανό φορτίο του, άκουσε γλυκιά φωνή να του λέγει:

–Ευλογημένος να είσαι, Αγάθων, από το Θεό και στη γη και στον Ουρανό.

Σήκωσε τα μάτια ο Όσιος να ιδεί εκείνον που του μιλούσε. Ο δήθεν γέρος είχε γίνει άφαντος γιατί ήταν Άγγελος σταλμένος από το Θεό να δοκιμάσει την αγάπη του Οσίου.(http://www.psathades.gr/library/paterikon/gerontiko.htm).

Η αγάπη είναι ένα μέσω ενώσεως με τον Θεό.Επομένως όταν αγωνίζεσαι να ζης με αγάπη στο Θεό και στον πλησίον σου, τότε είσαι μέσα στον προορισμό σου, για τον οποίον ζης.

Παναγία Ἱεροσολυμίτισσα

Η Θαυματουργή Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», έχει Αγιογραφηθεί τον 19ο αιώνα Θαυματουργικώς. Φέρει χρονολογία 1870 και έχει το εξής ιστορικό:

Υπήρχε τον καιρό εκείνο μία αγιογράφος Μοναχή ονόματι Τατιανή, της Ρωσικής Ιεράς Μονής της Μυροφόρου Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, που βρίσκεται στους πρόποδες του απέναντι της Ιερουσαλήμ Όρους των Ελαιών.

Είδε δε η Τατιανή καθώς κοιμόταν το εξής Όραμα: Είδε ότι την επισκέφθηκε στο κελλί της μία άγνωστη Μοναχή, η οποία της είπε: «Αδελφή Τατιανή, ήλθα να με ζωγραφίσεις».

Η Τατιανή απάντησε: «Ευλόγησον, αδελφή, αλλά εγώ είμαι αγιογράφος και όχι ζωγράφος». Και η Επισκέπτρια της λέγει: «Τότε να με αγιογραφήσεις».

Η Τατιανή εξεπλάγη με το θάρρος της ξένης και απεκρίθη: «Δεν έχω ξύλο (σανίδι), πού να σε ζωγραφίσω;».

Και τότε η Επισκέπτρια Μοναχή της δίδει ένα σανίδι αγιογραφήσεως και λέγει: «Ζωγράφισε»! Αλλά ενώ ζωγράφιζε η Τατιανή την Μοναχή, είδε τα Άμφιά Της να γίνονται χρυσά, το Πρόσωπό Της να λάμπει πολύ, και Την άκουσε να λέγει: «Ω μακαρία Τατιανή, μετά τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά, θα με αγιογραφήσεις πάλι εσύ».

Η Τατιανή αντελήφθη ότι αγιογραφούσε την Παναγία! Εταράχθη και ξύπνησε. Αμέσως έσπευσε στην Ηγουμένη και της διηγήθηκε το Όραμα. Η Ηγουμένη δυσπίστησε και της είπε να πάει να κοιμηθεί και αύριο να αγιογραφήσει μία Εικόνα της Παναγίας.

Καθώς όμως επέστρεφε, είδε να βγαίνει από το κελλί της φως και αισθάνθηκε ευωδιά! Τότε ειδοποίησε την Ηγουμένη και μαζί εισήλθαν στο φωτεινό και ευωδιάζον κελλί, όπου είδαν εκπληκτικότερο Θαύμα. Η Εικόνα του Οράματος βρισκόταν μέσα στο κελλί πραγματική, Αχειροποίητη! Η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας! (1)

Μετά από όλα αυτά, παρουσιάζεται πάλι η Παναγία στη Μοναχή και λέγει: «Να με κατεβάσετε κάτω στο σπίτι μου, στη Γεθσημανή». Πράγμα που έγινε.

Από τότε η Αχειροποίητη Αγία Εικόνα της Παναγίας «Η ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ», βρίσκεται στο Ιερό Προσκύνημα του Θεομητορικού Μνήματος της Γεθσημανής (2), και Θαυματουργεί.

Και τις τρεις φορές που πλημμύρισε ο Ιερός Ναός στη Γεθσημανή, η Εικόνα ανέβηκε μόνη Της από τον μαρμάρινο θρόνο που βρίσκεται και στάθηκε στο σύστημα εξαερισμού, χωρίς να στηρίζεται πουθενά! ΤαΘαύματά Της είναι αναρίθμητα, όπου και αν πήγε.

http://www.youtube.com/watch?v=WVIZBNy01-c