Θέμα ’’Παλαιοημερολογίτες ή Γ.Ο.Χ.’’

                        Παλαιοημερολογίτες ή Γ.Ο.Χ.

                                                                           

       Παλαιοημερολογίτες ονομάζονται διάφορες ομάδες Χριστιανών (οι περισσότερες από τις οποίες αυτοαποκαλούνται Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ΓΟΧ), οι οποίοι αποσχίσθηκαν από την ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος το 1924, όταν η τελευταία αναθεώρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ώστε να συμπίπτει με το νέο, Γρηγοριανό ημερολόγιο που είχε υιοθετήσει η πολιτεία. Οι Παλαιοημερολογίτες θεώρησαν την αλλαγή του ημερολογίου ως πρώτο βήμα για την υποταγή των ορθοδόξων στον Πάπα και ότι η επίσημη εκκλησία υπέπεσε στην αίρεση του οικουμενισμού, απομακρύνθηκαν από αυτήν και διατηρούν το Ιουλιανό ημερολόγιο στην παλαιά του μορφή. Το ημερολόγιο που ακολουθούν οι παλαιοημερολογίτες υπολείπεται από το διεθνές ημερολόγιο κατά 13 ημέρες. 

•     Ιστορικό 

                  Το αναθεωρημένο Ιουλιανό ημερολόγιο καθιερώθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος στις 23 Μαρτίου 1924. Ο λόγος ήταν ότι έναν χρόνο πριν είχε καθιερώσει η πολιτεία το γρηγοριανό ημερολόγιο, με αποτέλεσμα το κοσμικό και το εκκλησιαστικό ημερολόγιο να αποκλίνουν μεταξύ τους. Η απόκλιση φάνηκε ως πρόβλημα την 25η Μαρτίου 1923, όταν εορτάστηκαν χωριστά η επέτειος της Επανάστασης του 1821 και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου^[1]. Έτσι η Εκκλησία αποφάσισε τη διόρθωση του εκκλησιαστικού ημερολογίου, έτσι ώστε να συμπίπτει με το κοσμικό.

Ομάδα κληρικών και λαϊκών αντέδρασαν στην εισαγωγή του νέου ημερολογίου, την οποία θεώρησαν προδοσία της ορθόδοξης παράδοσης, και αρνήθηκαν να το ακολουθήσουν εμμένοντας στο «πάτριο ημερολόγιο». Θεώρησαν ότι η αλλαγή ημερολογίου ήταν αντίθετη με τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προϊόν της αίρεσης του οικουμενισμού. Κατ' αυτούς πραγματικό κίνητρο για την αλλαγή του ημερολογίου ήταν η χρονική σύμπτωση των θρησκευτικών εορτών καθολικών και ορθοδόξων ως πρώτο βήμα για την ένωση των εκκλησιών και την υποταγή όλων στον Πάπα. Για αυτούς η Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλες οι άλλες Εκκλησίες που ακολούθησαν το νέο ημερολόγιο υπέπεσαν σε αίρεση. Αιρετικές όμως θεώρησαν και όλες τις άλλες Εκκλησίες που ήταν σε κοινωνία με αυτές, όλες δηλαδή τις επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν είχαν μεταρρυθμίσει το ημερολόγιό τους ή όχι. Στην αρχή η ομάδα αυτή είχε μόνο πρεσβυτέρους χωρίς κανέναν επίσκοπο επικεφαλής. Αυτό τους δημιουργούσε πρόβλημα, γιατί σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες δεν υφίσταται εκκλησία χωρίς επίσκοπο αλλά και γιατί μόνο επίσκοπος μπορεί να χειροτονήσει νέους πρεσβύτερους.

Ένα θαυματουργικό γεγονός, σύμφωνα με τους Παλαιοημερολογίτες, συνέβη την παραμονή της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού το 1925. Το συμβάν έλαβε χώρα στον ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στον Υμηττό, σε ένα από τους λίγους ναούς του Παλαιού Ημερολογίου οι οποίοι είχαν παραμείνει ανοικτοί από τις αρχές. Εκεί, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και παρουσία δύναμης της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία είχε σταλθεί για να τηρηθεί η τάξη, σύμφωνα με μαρτυρίες, ένας φωτεινός σταυρός παρουσιάστηκε στον ουρανό επί μισή ώρα, τον οποίο είδαν 2.000 μάρτυρες. Το φαινόμενο αυτό από τους παρευρισκόμενους ερμηνεύθηκε ως θείο σημάδι, ενώ άλλοι το απέδωσαν σε φυσικό φαινόμενο.^[2]Στις 26 Μαρτίου 1935, έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, τέθηκαν επικεφαλής των Παλαιοημερολογιτών τρεις μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο ΔημητριάδοςΓερμανός Μαυρομμάτης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, οι οποίοι με δήλωσή τους προς την Ιερά Σύνοδο, διέκοπταν κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων οι τρεις μητροπολίτες αυτοί είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς«επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου»^[3][4]. Οι μητροπολίτες καθαιρέθηκαν από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και έκαναν δική τους Σύνοδο του «Πατρίου ημερολογίου» χειροτονώντας άλλους τέσσερις επισκόπους, μεταξύ των οποίων και τον επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης, μετέπειτα ηγετικό στέλεχος μερίδας των Παλαιοημερολογιτών. Η απόσχιση συνοδεύτηκε από πολλές ταραχές με ανάμιξη και της αστυνομίας, από συμπλοκές και θύματα. Έκτοτε έχουν διασπαστεί κατ' επανάληψιν περαιτέρω και σήμερα υπάρχουν διάφορες σύνοδοι «ΓΟΧ» με δικούς τους μητροπολίτες και κληρικούς που δεν αναγνωρίζουν η μια την άλλη.   

• Η σχέση με την Εκκλησία Της Ελλάδος    

                         Οι εκκλησίες των Παλαιοημερολογιτών δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος ούτε με τις Εκκλησίες οι οποίες βρίσκονται σε κοινωνία με αυτήν (Πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες). Κάποιες από αυτές ήταν σε κοινωνία με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, κι αυτές όμως διέκοψαν την κοινωνία το 2007, όταν η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς ενώθηκε με το Πατριαρχείο Μόσχας. Η έλλειψη αναγνώρισης (κοινωνίας) και η πολυδιάσπαση έχει δημιουργήσει πρόβλημα στη χειροτονία νέων επισκόπων, καθώς σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της ορθόδοξης Εκκλησίας απαιτούνται τρεις κανονικοί επίσκοποι (ή εν ανάγκη τουλάχιστον δύο) για να χειροτονηθεί νέος επίσκοπος.

Η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος έχει προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να αντιμετωπίσει τη διάσπαση, χωρίς ωστόσο επιτυχία ως τώρα. Σε περιόδους διαλλακτικότητας έχει εκφράσει την πρόθεσή της να αναγνωρίσει κάποιες από τις χειροτονίες των επισκόπων και να τους δεχθεί, αν θελήσουν να ενταχθούν σε αυτήν, ακόμα και να τους επιτρέψει να χρησιμοποιούν το παλαιό ημερολόγιο και μετά την ένωση, ενώ σε περιόδους έντασης έχει ζητήσει τη σύλληψη των Παλαιοημερολογιτών κληρικών από την αστυνομία για αντιποίηση αρχής και την απαγόρευση τέλεσης ακολουθιών από αυτούς. Οι επεμβάσεις της αστυνομίας κατά το παρελθόν έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένα επεισόδια, ενώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν επιθυμούν τη βίαιη λύση του ζητήματος.

Επειδή οι ορθόδοξες Εκκλησίες που αναθεώρησαν το ημερολόγιό τους δεν αναθεώρησαν τον υπολογισμό της ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα (Πασχάλιον), διατηρώντας τις ημερομηνίες του παλαιού ιουλιανού ημερολογίου, ημερολογικά ο εορτασμός του Πάσχα και των υπόλοιπων κινητών εορτών που ορίζονται με βάση αυτό εξακολουθεί να συμπίπτει με τους Παλαιοημερολογίτες.

Οι Παλαιοημερολογίτες δεν θεωρούνται ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι, γιατί στο δόγμα παραμένουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ως εκ τούτου δεν εμπίπτουν στους περιορισμούς του νόμου για την ανέγερση ναών (άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων μετά από γνωμοδότηση του οικείου Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ.λ.π.).

Για τον λόγο αυτόν όμως έχουν δημιουργηθεί κατ' επανάληψιν εντάσεις και διαμάχες για τη δικαιοδοσία επί ναών, τους οποίους διεκδικούν τόσο οι Παλαιοημερολογίτες όσο και οι επίσημες εκκλησίες. Χαρακτηριστική είναι η διαμάχη για την Ορθόδοξη Εκκλησία του Μονάχου Salvatorkirche, την οποία είχε παραχωρήσει ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, πατέρας του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1828. Το 1976 την απέσπασαν από τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (το οποίο έχει από το 1924 δικαιοδοσία επί των Ελλήνων της διασποράς) Παλαιοημερολογίτες, αλλά υποχρεώθηκαν να την αποδώσουν πάλι σε αυτό το 1999, μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη ενώπιον των Γερμανικών Διοικητικών Δικαστηρίων και σχετική απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου^[5]. Το παλαιό ημερολόγιο χρησιμοποιείται ακόμη στο Άγιο Όρος και στοΠατριαρχείο Ιεροσολύμων, όμως και οι Αγιορείτες και το Πατριαρχείο αναγνωρίζουν ως κανονική την Εκκλησία της Ελλάδος και όχι τους Παλαιοημερολογίτες.

• Διαφορετικές ομάδες Παλαιοημερολογιτών 

Το πρώτο μεγάλο σχίσμα εντός των Παλαιοημερολογιτών ξεκίνησε το 1937, όταν ο Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης αποκήρυξε τον μετριοπαθή πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και σχημάτισε δική του ομάδα, επειδή ο Χρυσόστομος δεν δεχόταν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος μετά την αποδοχή του νέου ημερολογίου ήταν σχισματική, αλλά απλά «υπόδικη» και έπρεπε να κριθεί το ζήτημα από πανορθόδοξη Σύνοδο. Σημείο τριβής ήταν η αναγνώριση των μυστηρίων που τελούσε η κάθε Εκκλησία από την άλλη. Έτσι οι Παλαιοημερολογίτες διασπάστηκαν σε «ματθαιικούς» και «φλωρινικούς». Παράλληλα ο Ματθαίος προχώρησε στη χειροτονία κι άλλων Επισκόπων μόνος του και χωρίς τη σύμπραξη άλλων αρχιερέων, ενώ ίδρυσε και γυναικεία Μονή στην Κερατέα Αττικής, την «Παναγία την Πευκοβουνογιάτρισσα». Στη μονή αυτή ηγουμένη ήταν η Μαριάμ Σουλακιώτου. Η μονή έγινε αντικείμενο δημοσιότητας το 1950, όταν αποκαλύφθηκαν οικονομικά σκάνδαλα αλλά και άλλα εγκλήματα με σωματική τιμωρία παιδιών και μοναχών με τις οδηγίες της ηγουμένης, η οποία τελικά καταδικάστηκε σε κάθειρξη^[6][7].

Το 1949 οι «Ματθαιικοί» συγκρότησαν δική τους Ιερά Σύνοδο και ήρθαν σε πλήρη ρήξη με την παράταξη του πρώην Φλωρίνης. Ο Ματθαίος πέθανε το 1950. Την προεδρία της Συνόδου ανέλαβε ο Αθηνών Αγαθάγγελος και μετά τον θάνατό του το 1967 τον διαδέχθηκε ο Πατρών Ανδρέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η παράταξη των «Ματθαιικών» ήρθε σε επαφή με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (των Υπερορίων), η οποία αναγνώρισε και προσεπικύρωσε τις χειροτονίες των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων που είχε κάνει ο Βρεσθένης Ματθαίος και οι χειροτονημένοι από αυτόν. Ορισμένοι «ματθαιικοί» όμως αμφισβητούν κατά πόσο συνέβη αυτό και θεωρούν ότι οι χειροτονίες ήταν έγκυρες εξ αρχής, επειδή ο Ματθαίος ήταν ο τελευταίος μη αιρετικός ορθόδοξος επίσκοπος στη γη και άρα δικαιούνταν κατά τους ιερούς κανόνες κατ'εξαίρεσιν να προβεί μόνος του σε χειροτονίες νέων επισκόπων, προκειμένου να μην αφανιστεί η εκκλησία.

Στην άλλη μεγάλη παράταξη (τους «Φλωρινικούς»), τον πρώην Φλωρίνης, ο οποίος πέθανε το 1955, διαδέχθηκε ο Ακάκιος Παππάς, που χειροτονήθηκε κι αυτός από επισκόπους της ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς σε Επίσκοπο Ταλαντίου το 1960 στις ΗΠΑ και τέθηκε επικεφαλής της ομάδας. Το 1963 τον διαδέχθηκε με τη σειρά του ο Αρχιεπίσκοπος Αυξέντιος Πάστρας, ενώ στο μεταξύ είχαν χειροτονηθεί και άλλοι επίσκοποι και είχε συγκροτηθεί και δεύτερη (μετά τους «ματθαιικούς») Σύνοδος Παλαιοημερολογιτών.

Έκτοτε οι δύο παρατάξεις έχουν διασπαστεί σε περαιτέρω ομάδες και Συνόδους. (Συνολικά 12)

Θεωρούνται ιδιαίτερα συντηρητικοί και αντιδρούν έντονα σε οποιαδήποτε επαφή της ορθόδοξης εκκλησίας με χριστιανικές εκκλησίες άλλων δογμάτων, θεωρώντας ότι οι επίσημες ορθόδοξες εκκλησίες έχουν υποπέσει στην αίρεση τουοικουμενισμού.

     Γέρων Παϊσιος και Παλαιό Ημερολόγιο:

 Ένα θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα Παΐσιο, ήταν το θέμα του ημερολογίου. Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ' υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.

     Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα.
     Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου... παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:
     Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ' ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ' αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.
     «Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του ...
     Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.
     «Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ' αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ' αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ού κατ' επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι' αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι' αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα». Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.
     Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.
  (πηγη Αγιορείτικο Βήμα) .Η παλαιοημερολογίτες είναι κατα του γέροντος γιατί γιατί δεν ακολουθούσε τη δική τους γραμμή στο θέμα των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

        Τέλος πρέπει να αναφέρουμε ότι πραγματικά οι οικουμενικές  κινήσεις και γενικά ο ΄΄αέρας΄΄ οικουμενισμου που υπάρχει σε ορισμενους ιεράρχες δεν μας βρίσκει σύμφωνους αλλά δεν είναι και λύση να φεύγεις από το σώμα της εκκλησίας γιατι θεωρείς κατι λαθος και δημιουργείς μια δικιά σου γιατί αυτό είναι πλάνη.Αν θεωρείς κάτι λαθος στην εκκλησια πρέπει να το πολεμήσεις εκ των έσω,όπως πολλοί ιεράρχες ένας απο τους οποίους ειναι και ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ.Σεραφείμ.Επιπλέον ένα δευτερεύον πρόβλημα ,του ημερολογίου ,το θέσαν σε πρωτεύον.Θεωρώ οτι η σκέψη τους η αρχική ήταν σωστη αλλα θα έπρεπε να μείνουν στο σώμα της εκκλησίας και να μην φύγουν.Λοιπόν ας σταματήσουμε να είμαστε προκατηλειμένοι με παρωπίδες και φανατισμένοι και ας κοιτάξουμε την αλήθεια.Ειναι τόσο απλά τα πραγματα που χώρισαν την εκκλησια αλλα ο εγωισμός ,το πέρασμα του χρόνου και οι προσωπικότητες που κυριάρχησαν οδήγησαν σε αδιέξοδο και φανατισμούς που δεν οδηγούν πουθενά.Θα πρέπει να υπάρξει λοιπόν διάλογος.

Θεῷ παρεσκεύασας ἁγνὸν ὡς δόμον,
Σαυτὴν ἄγουσα, Σεμνή, εἰς κατοικίαν.
Παρασκευὴν ἔκτανεν εἰκάδι χαλκὸς ἐν ἕκτῃ.

      Σήμερα εορτάσαμε την μνήμη της Αγίας Παρασκευής.Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο. 

   Σήμερα πανιγίριζε και το παρεκκλήσι του Αγίου Λουκά Πατησίων,η Αγία Παρασκευή στα Κάτω Πατήσια.Ένα ιστορικό πατεκκλήσι που ήταν δωρεά στο Ναό υπό του ιατρού και καθηγητού Πανεπιστημίου Αντωνιου Χρηστομάνου δια διαθήκης το 1959.Ο Αναστάσιος Ορλάνδος αναφέρει οτι αυτος ο ναός εκτίσθη επι παλαιού Ναού   "τοῦ ὁποίου οἱ τοῖχοι διατηροῦνται μέχρις ὕψους 0,80 μ.. Τά ὑπεράνω μέρη ἀνεκαινήσθησαν. Διαστάσεις: 4,85 ἐπί 6,70, κόγχη ἱεροῦ ἡμιεξάγωνος".Κτίσθηκε επι αρχαίων θεμελίων στα τέλη 19ου αιώνος από τον Χαράλαμπο Ματθόπουλο με θαυμάσια πλινθοδομή.Ρυθμός:Σταυρεπίστεγος μονόκλιτος Βασιλική.Αγιογραφίες:Ιω.Καλλιτεράκη.Εγκαινιάσθη ίσως από τον Αγιο Νεκτάριο ,επίσκοπο Πενταπόλεως.Το έτος 1998 με 1999 εγένετο προσθήκη 2 κλιτών με νάρθηκα .Στο παρεκκλήσιον φυλάσσεται Λείψανο της Αγίας Παρασκευής.

                                                                      Τις επόμενες μέρες θα ανεβούν και απο το εσωτερικό φωτογραφίες.

Ἀπολυτίκιον  
Ἦχος α’.
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Δεκάδες χιλιάδες πιστός λαός περίμενε υπομονετικά για να προσκυνήσει τον τάφο του γέροντος.

 Κλείνουν σήμερα 19 χρόνια από την κοίμηση του αγίου Γέροντα Παϊσίου, και αν εκείνη την εποχή ο άγιος Γέροντας έβλεπε ότι η πατρίδα κινδυνεύει , τότε τι μπορούμε να πούμε για το σήμερα; Δεκάδες χιλιάδες πιστός λαός περίμενε υπομονετικά για να προσκυνήσει τον τάφο του γέροντος.
  

''Στις 12 Ιουλίου του 1994, στις 11:30 τη νύχτα, την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος. Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο Γέροντας είχε περάσει στην αιωνιότητα.''

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΟΥ

Π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ: ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ

Πέμπτη, 04 Απρίλιος 2013 09:32 newsaction.gr

Συνέντευξη στον Γιάννη Πανταζόπουλο


Ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, ένας πεφωτισμένος κληρικός, θεολόγος και ψυχοθεραπευτής. Συζητώντας μαζί του ανακαλύπτεις νέους ορίζοντες, αποκομίζεις πλούτο γνώσης,συναισθημάτων και μια γεύση ζωής. Έχει συγγράψει πάνω από δέκα βιβλία με κύρια θέματα την ζωή του ανθρώπου, τον έρωτα, τον θάνατο και το πιο σημαντικό είναι ότι καταφέρνει με λόγια ψυχής να αφυπνίζει συνειδήσεις.


-Αγαπητέ π. Φιλόθεε, η ελληνική κοινωνία νοσεί βαθιά, μπορεί να γιατρευτεί και πως;

«Νομίζω ότι αυτό που απαιτείται είναι αλλαγή ήθους, έχουμε δημιουργήσει ένα ήθος τις τελευταίες τρεις ή τέσσερις δεκαετίες το οποίο δεν είναι λειτουργικό, είναι ανθρωποκτόνο. Ο μέσος άνθρωπος έχει υιοθετήσει αυτό το ήθος και δεν έχει επίγνωση του γεγονότος ότι αυτό καταστρέφει την ζωή του και γενικότερα την κοινωνία. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του ήθους είναι ότι είναι αρκετά ατομικιστικό, ο άνθρωπος πιστεύει ότι εξυπηρετεί το συμφέρον του όταν ενδιαφέρεται μόνο για αυτό και αδιαφορεί για οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο. Νομίζει ότι έτσι κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του, αυτό είναι πλάνη, είναι απάτη δεν λειτουργούνε έτσι τα πράγματα, ο κόσμος είναι μια ενότητα. Εάν ο διπλανός μου δεν είναι καλά, αργά η γρήγορα δεν θα είμαι και εγώ καλά».

-Η σημερινή βασική αιτία της κρίσης έχετε αναφέρει ότι είναι η ‘χρεοκοπία των αξιών’.

«Φυσικά, υιοθετήσαμε αξίες που δεν είναι λειτουργικές, δηλαδή αξίες όπως η επιτυχία, η χλιδή, ο πλούτος, η προβολή. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς ένα καλό αυτοκίνητο ή χωρίς βίλλα στα βόρεια προάστια, χωρίς σχέσεις όμως δεν μπορεί να ζήσει. Ο καθένας ενδιαφέρεται να εξασφαλίσει για τον εαυτό του υλικά πράγματα, όχι πως τα υλικά είναι κάτι κακό, είναι ο τρόπος που τα χρησιμοποιείς, η ιεράρχηση που τους δίνουμε. Τα υλικά πράγματα είναι ευλογία όταν τα βλέπεις σαν ευκαιρία να προσφέρεις στον άλλο, και κατάρα όταν είναι να τα αρπάξεις από τον άλλο».



-Εχετε παρομοιάσει την σημερινή κρίση με αυτήν της μέσης ηλικίας, πως εννοείται αυτή την σύγκριση;

«Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην μέση ηλικία, όπου ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι αυτά που δημιούργησε στο πρώτο μισό της ζωής του δεν τον κάλυψαν τελικά. Κάποιοι άνθρωποι όμως προσπαθούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για τα ίδια πράγματα και αξίες και στο δεύτερο μισό της ζωής και είναι αυτοί που θα το χάσουν το τρένο. Πολλοί στην μέση ηλικία δεν αντιλαμβάνονται ότι ενώ έχουν χάσει φυσικές δυνάμεις.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. ο έρωτας, στο πρώτο μισό της ζωής ο μέσος άνθρωπος τον βλέπει σαν άθλημα, ως επίτευγμα, κάτι με το οποίο θα αποδείξει ότι έχει κάποιες δυνατότητες. Στην μέση ηλικία λοιπόν, όλες οι λειτουργίες επιβραδύνονται. τα πάντα. Με τον ίδιο τρόπο υπάρχει και μια εξασθένηση των σεξουαλικών δυνατοτήτων του άνθρωπου, ειδικά οι άντρες όταν διαπιστώνουν αυτή την επιβράδυνση πανικοβάλλονται και πηγαίνουν σε κάποιον σεξολόγο, που υποτίθεται ότι είναι επιστήμονας που θα τους δώσει κάποια χάπια ώστε να τονωθούν πάλι.
Ετσι η κοινωνία ωθεί από νεαρή ηλικία κάποιον να δει την σεξουαλικότητα σαν κάτι στο οποίο πρέπει να έχει ορισμένες επιδόσεις, με αποτέλεσμα να μην ανακαλύπτει ποτέ τον έρωτα. Άρα όταν χάνει τις σωματικές του δυνάμεις, του δίνεται η ευκαιρία να μην δει πάλι με τον ίδιο τρόπο τον έρωτα, αλλά με την πραγματική του έννοια που είναι η στοργή, η τρυφερότητα, η αγάπη, εκστατικά πράγματα που δεν τα υποπτεύθηκε στο πρώτο μισό της ζωής του. Επομένως όταν επιμένουμε στην βίλλα και στην Φεράρι, αμελούμε τις σχέσεις, δεν τις έχουμε.
Η περίπτωση Ωνάση είναι το καλύτερο παράδειγμα, όπου όταν έχασε τον υιό του είπε «ότι είμαι ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο» και συνειδητοποίησε ότι όλη αυτή η αυτοκρατορία του είναι άχρηστη μπρος στον χαμό του γιού του. Στην κοινωνική κρίση λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που είχαμε τα χάσαμε, πάει και τελείωσε, αυτό που μερικοί πιστεύουν ότι θα υπάρξει τρόπος να τα ξαναπάρουν πίσω γελιούνται. Ολες οι ιδεολογίες έχουν προσφέρει πολύ κακές υπηρεσίες στον σύγχρονο άνθρωπο, γιατί συνέβαλλαν στο περιορισμό της ανθρώπινης ζωής, όλοι ασχολούνται αν θα πάρουν αύξηση στο μισθό τους, αν θα φορέσει επώνυμα ρούχα... με αυτά συρρικνώνεται ο άνθρωπος και γίνεται κάτι παραπάνω από το μηδέν.
Ο άνθρωπος έχει τεράστιες δυνατότητες μέσα του και οι πιο μεγάλες είναι ο εσωτερικός του κόσμος, δεν είναι η εξωτερική ψευδαίσθηση, αγνοεί όμως και δεν επιδιώκει την ανάπτυξη του. Δεν υπάρχει πιο εκστατικό πράγμα από το να μοιράζεται κάποιος τα πιο βαθιά πράγματα που συμβαίνουν μέσα του και ίσως ακόμα και την κατάντια του. Ανθρωποι έρχονται και φεύγουν χωρίς να αντιληφθούν τι είναι η ζωή».


-Η καταστροφή μπορεί να εξελιχθεί σε ευκαιρία;

«Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη γενιά οι νέοι δεν διεκδικούν καθόλου την μοναδικότητα τους, βάζουν το κεφάλι κάτω και γίνονται πρόβατα. Τρέμει στο ενδεχόμενο να είναι διαφορετικός. Πανικοβάλλονται λοιπόν και νομίζουν ότι ήρθε το τέλος του κόσμου με την καταστροφή ενώ πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι η ευκαιρία της ζωής του. Ακούω να λένε άνθρωποι για τις συμφορές που συμβαίνουν. και αναρωτιέμαι είναι συμφορά να μου περιορίσουν την σύνταξη μου κατά 300 ευρώ και δεν είναι αυτό που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες, όπου γίναμε θηρία, ‘ο θάνατος σου η ζωή μου’ να είναι η κυρίαρχη στάση ζωής; Τα πάντα πουλιόντουσαν. ζούσαμε ανάμεσα σε εχθρούς. αυτό ήταν καταστροφή και όχι η μείωση της σύνταξης. Χωρίς τον άλλο όμως δεν υπάρχουμε, είμαστε μισοί.
Επίσης έχουμε και μια άλλη συμφορά που συνέβη τα τελευταία χρόνια, ότι ο καπάτσος και ο έξυπνος βρίσκει ένα τρόπο να μην κάνει τίποτα και να τα έχει όλα. Λοιπόν, αυτό τι ήταν στην πραγματικότητα, ότι θάφτηκαν ποιος ξέρει πόσα ταλέντα, ότι πολλοί άνθρωποι σάπισαν σαν κηφήνες με παντελή έλλειψη αυτοεκτίμησης. Λένε μερικοί ότι πεινάνε, ξέρω ότι προκαλώ δυσαρέσκεια με αυτό που θα πω, αλλά τι σημαίνει πεινάω;
Με 3 ευρώ ένας άνθρωπος μπορεί να φτιάξει ένα φαγητό με 6-7 μερίδες. είμαι παιδί της κατοχής που δεν είχαμε στην κυριολεξία να φάμε, όχι ότι δεν είχα σουβλάκι να φάω. και έλεγα στην μάνα μου, να μου δώσει να φάω και μου απαντούσε με δάκρυα στα μάτια ‘παιδί μου γιατί με βασανίζεις, αφού ξέρεις ότι δεν έχω να σου δώσω τίποτα’. Αν σήμερα απλώσει κάποιος το χέρι του σε ένα πεζοδρόμιο θα μαζέψει σε μια ώρα ένα δεκάρικο σίγουρα. και μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι φιλάνθρωποι αν δώσουν ελεημοσύνη σε ηρωινομανείς. ».

-Νέος 30 ετών, με πτυχία, άνεργος έρχεται να ζητήσει την συμβουλή σας ώστε να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Τι του απαντάτε;

«Κοιτάξτε, υπάρχει η δυνατότητα να μην κάνεις τίποτα και να ζήσεις ζωή χαρισάμενη. Τι έγινε όμως με αυτό τον τρόπο ζωής; Θα σας εξηγήσω. τι σημαίνει η λέξη προπονώ; Σημαίνει ότι πονάω προηγουμένως, ότι προετοιμάζομαι για τον πόνο που θα έρθει για την ουσιαστική προσπάθεια της ανάπτυξης. Το κίνητρο για την δημιουργία είναι η ανάγκη και ακούω ορισμένους γονείς να λένε, ‘μην λείψει τίποτα στα παιδιά μου’ και τους δίνουν χαρτζιλίκι πολύ περισσότερο από ένα διπλάσιο βασικό μισθό, άρα γιατί αυτός ο άνθρωπος να πάει να δουλέψει.
Πόσοι νέοι άνθρωποι πραγματικά, δεν θέλουν να δουλέψουν, δεν είναι ένας δύο. λένε δεν βρίσκουν δουλειά, ξέρετε τι εννοούν, ότι δεν βρίσκω μια θέση στο δημόσιο να κάθομαι και να πληρώνομαι. αυτό έχουν μάθει.
Όταν ήμουν στην Αμερική και δούλεψα σε μια ψυχιατρική κλινική, ήταν απαραίτητο στο θεραπευτικό πρόγραμμα να υπάρχει η δουλειά, διότι ο άνθρωπος που δεν προσφέρει, δεν δημιουργεί, που δεν αισθάνεται ότι είναι χρήσιμος σε κάποιον και σε κάτι, αυτός ο άνθρωπος έχει μηδενική αυτοπεποίθηση και πέφτει σε κατάθλιψη. Αρα τους λέγαμε τότε ότι, το να βρεις δουλειά είναι δουλειά και τι σημαίνει αυτό;
Οτι ξυπνάς στις 7 το πρωί και παίρνεις τους δρόμους και γυρίζεις στις 4 το απόγευμα, τότε θα βρεις δουλειά. Από την άλλη, όταν είσαι άνεργος δεν βάζεις όρους, οποιαδήποτε εργασία θα την κάνεις. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που χτυπούν μια πόρτα και λένε ότι χρειαστείτε, οποιαδήποτε στιγμή να σας βοηθήσω, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει, δουλεύει. ».

-Εχετε πολλές φορές παρουσιάσει ως εμπόδιο ολοκλήρωσης του ατόμου, την γονεϊκή του εξάρτηση. Σε ποια βάση το εννοείτε;

«Λίγη ώρα πριν έρθετε μιλούσα στο τηλέφωνο με μια κυρία 75 ετών, η οποία μου έλεγε ότι ο γιός της είναι 40 ετών και ήθελε τι γνώμη μου για θέματα διάφορα, γιατί είναι και ορφανό. ’Μα, τι λέτε’ της απαντώ, ‘κυρία μου, εσείς θα αποφασίσετε πως θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή του;’. Λοιπόν, ο βαθμός στον οποίο η μέση ελληνική οικογένεια ευνουχίζει τα παιδιά της είναι τεράστιος και για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη συμφορά στην ελληνική κοινωνία.
Μεγάλη τραγωδία. η ελληνική οικογένεια είναι φυτώριο ψυχοπαθολογίας και ευνουχίζει συγκλονιστικά τους νέους ανθρώπους.
Βλέπετε οργισμένους νέους που κινούνται από ιδεολογικές αντιλήψεις, κατά βάθος είναι άνθρωποι που είναι οργισμένοι με τους γονείς τους. Πολλές φορές όμως οι περισσότερες οικογένειες δεν αφήνουν τα παιδιά τους να θυμώσουν μαζί τους και το κάνουν με πολύ θρησκευόμενο τρόπο, όπως το τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, χρησιμοποιούν δηλαδή τον θεό για να καταπιέσουν την μοναδικότητα του παιδιού. Το παιδί στην ουσία υιοθετεί τις βρώμικες αξίες των γονέων. Τι του πουλάνε τόσα χρόνια;
Ερχότανε ο εφοριακός πατέρας που έκλεινε την επιχείρηση κάποιου γιατί δεν του δίνει την μίζα για να φτιάξει την βίλλα στο εξοχικό και πηγαίνει στο σπίτι και καμαρώνει για αυτό. Το μικρό παιδί τι αποκομίζει από αυτό; Πρώτον, ότι ο κόσμος εκεί έξω είναι μια ζούγκλα και όταν έρθει η στιγμή να βγει από την κοιλιά της μάνας του ψυχολογικά, πως να βγει και που να πάει, έχει πανικό και οργή για τους ανθρώπους που τον ευνούχισαν.
Επίσης, δεν ξέρω κάποιοι χριστιανοί πως τον διαβάζουν τον Χριστό, ο οποίος δεν ασχολήθηκε ούτε με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορίας ούτε με τον Ηρώδη, αλλά είπε ότι εχθρός του ανθρώπου είναι ‘οι οικιακοί αυτού’».

-Παρόλο που πολλοί λένε ότι οι νέοι απομακρύνονται από την εκκλησία, παρατηρώ ότι είναι αρκετοί αυτοί που στρέφονται στην εξομολόγηση για την οποία έχετε πει ότι λειτουργεί ως αυτοδικαίωση.

«Είναι λεπτό το θέμα, αλλά αυτό που σώζει είναι η εκκλησία, η οποία είναι ένας τρόπος ύπαρξης, οι πολλοί έρχονται και γίνονται σώμα Χριστού. Σε αυτό μοιραζόμαστε ότι είμαστε και ότι έχουμε. Οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εξομολόγηση με κάποια αισθήματα ενοχής για μια συγκεκριμένη πράξη και αυτό δεν είναι μετάνοια. Η μετάνοια σημαίνει, αλλαγή τρόπου ζωής, όχι να απαλλαγείς από την ενοχή γιατί το έκανες και πως το έκανες».

-Είμαστε μια χώρα όπου το 90% είναι ορθόδοξοι, δεν είναι μια αποτυχία της εκκλησίας το γεγονός ότι έχει ευθύνες για μια τόσο εγωιστική κοινωνία όπως είναι η ελληνική;

«Ακριβώς. όπως έλεγε ο Χριστόδουλος πριν μερικά χρόνια ότι είμαστε 95% ορθόδοξοι και δεν καταλάβαινε ότι αυτό που έλεγε στρεφόταν εναντίον του, αφού τι είναι αυτό που κάνει η ίδια η ορθοδοξία, έχει δημιουργήσει αυτή την θηριωδία; Ξέρετε ασχολούνται πολλοί Χριστιανοί με διάφορα όπως το αν έφαγες λάδι την Παρασκευή και άλλα παρόμοια, όμως την πεμπτουσία της χριστιανικής διδασκαλίας την αγνοούν παντελώς. Λέει το Ευαγγέλιο ‘ο έχων δύο χιτώνες, να δίνει τον ένα’, ποιος σήμερα το κάνει αυτό;».


-Εχετε δηλώσει ότι «στις μέρες μας ο Θεός είναι νεκρός, τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί».

«Η πίστη δεν είναι λόγια, είναι ένα βίωμα. Ο άνθρωπος που πιστεύει, τι σημαίνει πιστεύω, ότι έχεις μια ζωντανή σχέση με τον Θεό, τον Χριστό, όχι ότι απλά λέω ‘πιστεύω εις ένα Θεό Πατέρα Παντοκράτορα’.Επιπλέον, ο άνθρωπος που έχει αυτή την προσωπική σχέση, την ακτινοβολεί κιόλας, δεν χρειάζεται να πει τίποτα. Αυτός που λέει, που προσπαθεί να αποδείξει ότι πιστεύει, είναι αυτός που δεν πιστεύει και προσπαθεί να παραπλανήσει και τον εαυτό του.
Στην πραγματικότητα θα ήθελα να ρωτήσω, έχετε συναντήσει τον Ιησού Χριστό; εσύ που λες πιστεύω ή επαναλαμβάνεις αυτό που λέει ένα βιβλίο ακόμα και αν είναι αυτό το Ευαγγέλιο; Κοιτάξτε, ο άπιστος Θωμάς δεν είναι παράδειγμα προς αποφυγήν αλλά προς μίμηση, αυτό είναι πίστη, τα άλλα είναι απάτη είτε με επίγνωση άρα είναι παλιανθρωπιά, είτε χωρίς επίγνωση άρα είναι νεύρωση».

-Είναι καταφύγιο για τον άνθρωπο η πίστη;

«Η πραγματική πίστη δεν μπορείς να την πεις καταφύγιο, διότι η κοινωνία και η σχέση είναι προϋπόθεση ζωής. Όπως έχουμε ανάγκη τον συνάνθρωπο έχουμε και μια διάσταση που είναι το μέσον με το οποίο ο άνθρωπος επικοινωνεί με το μυστήριο της ζωής, που είναι πέραν της λογικής. Η πίστη δεν έχει να κάνει με την λογική, είναι μια άλλη διάσταση της ύπαρξης. Για παράδειγμα το συναίσθημα είναι πέρα από την λογική, επομένως άλλη λειτουργία και μια άλλη ανάγκη είναι και αυτή της κοινωνίας με το υπερβατό».

-Η ύπαρξη των θρησκειών είναι η απάντηση του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει τον φόβο του θανάτου;

«Πολλές φορές οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις θρησκείες με αυτό τον τρόπο και όταν λέμε βέβαια θρησκείες δεν ξέρω σε τι αναφερόμαστε. Είναι αρκετές φορές που αυτό που αποκαλούμε θρησκεία είναι παραφροσύνη, εκμετάλλευση, ένα σωρό αποκρουστικά πράγματα. Για αυτό εμένα η λέξη θρησκεία δεν μου πάει. για μένα η πνευματική ζωή είναι μια γεύση, όχι ιδεολογία που μου την είπαν, την διάβασα, την αποστηθίζω και τα απαγγέλω».

Ενας Γάλλος συγγραφέας έχει πει «η ζωή είναι ένας είδος μελαγχολικού μυστηρίου που μόνο η πίστη ξέρει το μυστικό».
«Για μένα η ζωή είναι ένα μυστήριο αλλά με την έννοια ότι δεν εξηγείτε με τις δυνατότητες της λογικής και όταν μερικές φορές οι επιστήμονες προσπαθούν να το αμφισβητήσουν αυτό γίνονται αστείοι, όπως γίνονται πολλές φορές και οι θρησκευόμενοι οι οποίοι με λόγια προσπαθούν να αποδείξουν είτε την ύπαρξη του Θεού ή της μεταθανάτιας ζωής. Η αιωνιότητα δεν είναι τόπος, ούτε χρόνος αλλά τρόπος».

-Η φύση της αμαρτίας ποια είναι; Εχει γράψει η Κική Δημουλά «μην επιτρέψεις στις πληγές σου να σε μετατρέψουν σε ένα άτομο που δεν είσαι».

«Οποιαδήποτε αυτοκαταστροφική ενέργεια του ανθρώπου, είναι κάτι με το οποίο ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον του και όχι κατά του Θεού. Ο Θεός δεν προσβάλλεται και σε αυτό οι θρησκείες έχουν προκαλέσει ασύλληπτη ζημιά στην ανθρωπότητα, παρουσιάζοντας την αμαρτία ως προσβολή εναντίον του θεού».

-Ενα από τα βιβλία σας φέρει τον τίτλο ‘Συγκυρίες και Επιλογές’, πως οι συγκυρίες καθορίζουν τις επιλογές μας;

«Εγώ θέλησα να δείξω ότι υπήρχαν κάποιες συγκυρίες στην ζωή μου, δεν ζούσα στο κενό. και προσπάθησα να δείξω ότι την ζωή μου την καθόρισαν οι επιλογές μου. Οι συγκυρίες έχουν διπλή όψη, όπως είπαμε για την κρίση, για κάποιους συμφορά και για άλλους ευκαιρία. Έτσι λοιπόν, το κακό που μου κάνουν οι άλλοι δεν είναι αυτό που με καθορίζει, αλλά το κακό που με καθορίζει είναι αυτό που κάνω εγώ στους άλλους και τελικά το κακό που με καθορίζει είναι το κακό που κάνω εγώ στον εαυτό μου. Όσο πιο σωστές είναι οι επιλογές μας, τόσο πληρέστερη και ποιοτική θα είναι η ζωή μας».

-Πότε αποκτά νόημα η ζωή του ανθρώπου;

«Η κοινωνία, η προσφορά και η δημιουργία».

-Μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες στην εποχή μας είναι η κατάθλιψη, γιατί πιστεύετε ότι ο άνθρωπος αφήνεται ή τι τον οδηγεί στην πνευματική αναπηρία;

«Η κατάθλιψη συνήθως παρουσιάζετε στην μέση ηλικία, όπως είπαμε, και αυτό γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος να δεχτεί ότι πλέον για παράδειγμα δεν είναι όμορφος, δεν δέχεται ότι έχει ρυτίδες ενώ δεν υποπτεύεται ότι οι ρυτίδες είναι μια άλλη ομορφιά. Επίσης ακουμπά και τους νέους, οι οποίοι αρνούνται να δουν τον πραγματικό κόσμο αλλά πιστεύω ότι η ζωή έχει τον τρόπο να αυτοπροστατεύεται».

-«Ο χρόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος αλλά δυστυχώς σκοτώνει όλους τους μαθητές του». Ο χρόνος τα λύνει όλα;

Ο χρόνος δεν τα λύνει όλα αλλά δείχνει ‘τι είναι τι’, δηλαδή έχετε μια σύγκρουση με ένα άνθρωπο και σεις το βλέπετε έτσι και ο άλλος διαφορετικά, σημασία δεν έχει ο τρόπος που τα λέτε αλλά ο λόγος που τα λέτε… 

πηγή(http://www.agioritikovima.gr/eipan/19104-p-filotheos-far)

Ανακοίνωση

Σε λίγες ημέρες θα αναρτηθεί στα ΄΄Πνευματικά΄΄η ανάλυση όλων των ιερων σκευών  της εκκλησίας μας και ανάλυση των εγκαινίων ενός ναού θεολογικά.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ  ΚΕΙΜΕΝΑ

ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

TA  ΜΗΝΑΙΑ ΟΚΤΩΗΧΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΝ ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ

http://analogion.gr/glt/#01

Αγάπα τον πλησίον σου

                                                   Αγάπα τον πλησίον σου 
Πραγματικά κάτι τόσο εύκολο αλλά και συνάμα κάτι τόσο δύσκολο.Αυτή η φράση (Ματθαίος ιθ 19)είναι μία από τις 10 εντολές που έδωσε ο Κύριος μας στον Μωυσή στο όρος Σινά.Αγάπη γενικά;ΟΧΙ,φυσικά.Προς τον πλησίον;δηλαδή τους φίλους μας,τους συγγενείς και άλλους πολούς ;ΟΧΙ. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και αδέλφια αναμεταξύ μας και μαζί θα ζήσουμε στην αιωνιότητα.Για αυτό πρέπει να δείξουμε αγάπη και στους εχθρούς μας,τον άνθρωπο που μας έχει πληγώσει.Με αυτού του είδους την αγάπη θα φθάσουμε κοντά στον Δημιουργό Των Πάντων,τον Πατέρα μας.Έτσι με την αγάπη προς τον αδερφό μας ,οποιοδήποτε,θα αγαπήσουμε τον Θεό και θα αγαπηθούμε από Αυτόν.Θα νιώσουμε μια πληρότητα που δεν περιγράφεται,μια ζεστασιά ,μια χαρά.Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε.Όχι μόνο αυτός αλλα και ο Απόστολος Παύλος με το τμήμα του 13^ου Κεφαλαίου της της Προς Κορινθίους Α' Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου μιλά για την αγάπη και δεν χαρακτηρίστηκε άδικα ύμνος της αγάπης- Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.-.

Λοιπόν ας δείξουμε εγκάρδια και πραγματική αγάπη προς ΟΛΟΥΣ τους αδερφούς μας,όπως μας δείχνει και το παράδειγμα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός,που πάνω στον σταυρό είχε τόση αγάπη που να ζήτα να συγχωρέσει ο Πατέρας μας ,ο Θεός, αυτούς που τον σταύρωναν.Έτσι παραδειγματίστηκαν και τόσοι Άγιοι :

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Η αγάπη προς τον πλησίον

Πηγαίνοντας κάποτε ο Αββάς Αγάθων στην πόλη να δώσει το εργόχειρό του και να προμηθευτεί το λίγο ψωμάκι του, βρήκε κοντά στην αγορά ένα πτωχό γέρο ανάπηρο.

–Για την αγάπη του Θεού, Αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον Όσιο, μη με αφήσεις κι εσύ αβοήθητο τον δυστυχή, πάρε με κοντά σου.

Ο Αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του εκεί που αράδιασε τα καλάθια του για να τα πουλήσει.

–Πόσα λεπτά πήρες, Αββά; τον ρωτούσε ο γέρος κάθε φορά που έδινε ένα καλάθι.

–Τόσα, του έλεγε ο Όσιος.

–Καλά είναι. Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίττα, Αββά; Έτσι για να δεις καλό, που έχω από χθες βράδυ να φάγω.

–Μετά χαράς, έλεγε ο Όσιος και έκανε αμέσως την επιθυμία του.

Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι σε καλάθι που πουλούσε εξόδευε τα χρήματα, χάριν του προστατευομένου του, έως ότου έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα ο Όσιος, χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του ούτε δίλεπτο. Και το σπουδαιότερο πως το έκανε με μεγάλη προθυμία, ενώ ήξερε πως είχε να περάσει τώρα τουλάχιστον μια εβδομάδα χωρίς ψωμί.

Αφού έδωσε και το τελευταίο του καλάθι ετοιμάσθηκε να φύγει από την αγορά.

–Φεύγεις λοιπόν; τον ερώτησε ο ανάπηρος.

–Ναι, τελείωσα πια τη δουλειά μου.

–Άϊ, τώρα θα κάνεις αγάπη να με πας ως το σταυροδρόμι κι από κει φεύγεις για την έρημο, είπε πάλι παρακαλεστικά ο παράξενος γέρος.

Ο αγαθώτατος Αγάθων τον φορτώθηκε στην πλάτη και με πολλή δυσκολία τον μετέφερε εκεί που του ζητούσε, γιατί ήταν κατάκοπος από την εργασία της ημέρας.

Σαν έφτασαν στο σταυροδρόμι κι ετοιμάσθηκε να αποθέσει κάτω το ζωντανό φορτίο του, άκουσε γλυκιά φωνή να του λέγει:

–Ευλογημένος να είσαι, Αγάθων, από το Θεό και στη γη και στον Ουρανό.

Σήκωσε τα μάτια ο Όσιος να ιδεί εκείνον που του μιλούσε. Ο δήθεν γέρος είχε γίνει άφαντος γιατί ήταν Άγγελος σταλμένος από το Θεό να δοκιμάσει την αγάπη του Οσίου.(http://www.psathades.gr/library/paterikon/gerontiko.htm).

Η αγάπη είναι ένα μέσω ενώσεως με τον Θεό.Επομένως όταν αγωνίζεσαι να ζης με αγάπη στο Θεό και στον πλησίον σου, τότε είσαι μέσα στον προορισμό σου, για τον οποίον ζης.

Ναός

                                        

   

         

                                                           Ναός

 

    Με εντολή του Θεού ο αρχαίος Ισραήλ έφτιαξε τον πρώτο ‘‘ναό’’,την Σκηνή του Μαρτυρίου.Ύστερα αφού έφτασαν στην γη της Παλαιστίνης με εντολή του Θεού έκαναν τον πρώτο ναό ,του Σολομώντα,ύστερα την καταστροφή αυτού του ναού από τους Βαβυλώνιους έκτισαν τον ναό του Ζοροβάβελ και ύστερα τον ναό του Ηρώδη όπου δίδαξε,θεράπευσε και έδρασε γενικά ο Ιησούς Χριστός.Ύστερα ο χριστιανισμός συνέχισε στην πρωτοχριστιανική  περίοδο να συναθροίζεται σε συγκεκριμένα μέρη όπως σημεία που έπαιξαν ρόλο στην επί γης ζωή του Χριστού που ονομάζονταν Ευκτήριοι Οίκοι  ώστε να τελούν την δωθείσα από τον Χριστό  αναίμακτη θυσία μέχρι που άρχισαν να κτίζονται ναοί.Οι πρώτοι ναοί προήλθαν από τα Μαρτύρια όπως ονομάζονταν τα μικρά οικοδομήματα που έκτιζαν οι πρώτοι χριστιανοί πάνω από τους τάφους των μαρτύρων και όπως συνάγεται από την έρευνα πάνω στην πλάκα του τάφου τελούσαν την αναίμακτη θυσία.Ύστερα οι χριστιανοί όπου και να πήγαιναν έπερναν ιερά λείψανα και έκτιζαν ναούς,τα τοποθετούσαν στην Αγία Τράπεζα,έτσι και μέχρι σήμερα στα εγκαίνια ενός ναού τοποθετούνται λείψανα στο εσωτερικό της μαζί με κάποια ονόματα και κερί λιωμένο ώστε να σφραγισθεί και να μην μπορει κάποιος να τα βεβηλώσει.

Έπειτα δημιουργήθηκαν διάφορα αρχιτεκτονικά μοντέλα.Όλα αυτά μας οδειγούν να καταλάβουμε ότι στην εποχή του αρχαίου Ισραήλ υπάρχουν οι απαρχές   του ναού του ορθόδοξου χριστιανισμού.
    Στην τελική μορφή ο ορθόδοξος ναός διακρίθηκε σε τρία μέρη.

• τον νάρθηκα                    
• τον Κυρίως Ναό 
• το Ιερό Βήμα

Ο νάρθηκας ήταν για τους κατηχούμενους  που παρακολουθούσαν το πρώτο μέρος της Θείας Λειτουργίας.

Πριν μπούμε στον Ιερό Βήμα υπάρχει το τέμπλο που χωρίζει τον Κυρίως Ναό από τον Ιερό Βήμα.Στο κέντρο είναι η Ωραία Πύλη και δεξιά υπάρχει η εικόνα του Βασιλέα Χριστού και αριστερά την εικόνα της Παναγίας,ύστερα υπάρχουν και άλλες εικόνες όπως του Ιωάννη του Προδρόμου και άλλες.

Στο Ιερό Βήμα υπάρχουν η Αγία Τράπεζα και η Πρόθεσης.
Η Αγία Τράπεζα είναι στο κέντρο και είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο ή ξύλο.Η Αγία Τράπεζα είναι ο Γολγοθάς,το Θυσιαστήριο που εκεί πάνω τελείται η αναίμακτη θυσία.Ο ναός είναι ο ουρανός στη γή.Τέλος ο Θεός δεν έχει ανάγκη από ναούς αλλά ο άνθρωπος έχει ανάγκη να έχει ναούς και να δείχνει έτσι την λατρεία του.